تحقیق حاضر به منظور ارزیابی اقتصادی سیستم آبیاری تحت فشار در مزارع کشت توت فرنگی شهرستان بابلسر طی یک دوره چهار ساله از سال 1391 تا 1394 صورت پذیرفت. در ابتدا، با استفاده از روش نمونه گیری طبقه بندی نسبی تعداد 282 مزرعه کشت توت فرنگی (170 مزرعه با سیستم آبیاری غرقابی و 112 مزرعه مجهز به سیستم آبیاری قطره ای) انتخاب گردید. آمار مربوط به هزینه و درآمد مزارع نمونه در طول چهار سال و با همکاری جهاد کشاورزی شهرستان بابلسر و بهره برداران نمونه جمع آوری شد. سپس داده های جمع آوری شده با استفاده از شاخص های ارزش حال خالص، نسبت منفعت به هزینه و نرخ بازده داخلی مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس تجزیه و تحلیل داده های پژوهش، بهره برداری از هر دو روش غرقابی و آبیاری قطره ای برای محصول توت فرنگی توجیه اقتصادی دارد. همچنین نتایج حاکی از این می باشد که در روش قطره ای ارزش حال خالص و نسبت منفعت به هزینه بزرگتر از روش غرقابی می باشد. مطابق با نتایج، نرخ بازده داخلی روش قطره ای نیز بیشتر از نرخ بازده داخلی روش غرقابی و برابر با 48 درصد بوده در حالی که این نرخ برای آبیاری غرقابی 37 درصد می باشد. همچنین نسبت منفعت به هزینه در روش قطره ای برابر با 48.1 بوده در حالی که در روش غرقابی این نسبت برابر با 37.1 می باشد. بنابراین با توجه به بحران کم آبی در منطقه و کل کشور پیشنهاد می گردد که به توسعه سیستم های آبیاری قطره ای جهت حفظ منابع آبی منطقه و کشور بیش از پیش توجه گردد.
